Na een heftige periode was ik er zo aan toe… even weg. Helemaal alleen. Lekker met mezelf op pad. Niets moeten, tijd voor mij en gewoon zijn. Ik had het helemaal uitgedacht. Geen kinderen, geen prikkels en alle ruimte om eens goed op een rijtje te zetten wat er nu allemaal is gebeurd in de afgelopen tijd. Wat het met me heeft gedaan, hoe ik me eigenlijk voel en vooral ook, wat wil ik op dit moment voor de toekomst.
Alles was in kannen en kruiken! Mijn zusje is, samen met haar vriend, enkele maanden geleden verhuisd naar Noord-Brabant. En voordat ze hun huidige huis hadden gevonden, logeerden ze op een vakantiepark. Hun vakantiehuisje stond inmiddels leeg maar was nog geboekt tot eind april. Echt superfijn! Dit zou de perfecte uitvalsbasis zijn voor mijn heerlijke paar dagen weg.
Maar toen, een kleine week voor vertrek besefte ik me ineens; onze kleine meid krijgt nog borstvoeding tot begin juni. Dan wordt ze 2 jaar en dan is het klaar (zo heb ik me voorgenomen). Als ik haar nu thuislaat, dan snoep ik die dagen er ook nog vanaf. Dat vloog me opeens aan. Daarbij zou het voor manlief ook een hoop schelen als Noor mee zou gaan. Zo gezegd, zo gedaan… Het werd een meiden weekend!
Vol frisse moed en enthousiasme pakte ik onze spullen. Maar dat niet alleen, ik ging deze keer eens echt goed voorbereid op pad! Mijn blendertje ging mee, alle ingrediënten om iedere ochtend fijn te starten met een heerlijke cacao. Dat drink ik graag om extra diep te zakken in mijn zijn en goed alles te kunnen voelen. Kaarsjes gingen mee om de boel gezellig te maken, onze portable speaker werd ingeladen om passende muziek te kunnen draaien. En ik had een hele fijne ademsessie klaarstaan die ik beslist wilde doen tijdens dit uitje. Ik nam zelfs een vaasje mee om een gezellig bloemetje op tafel te kunnen zetten. Dit werd ons weekend!!
Daar gingen we, samen op pad. Noor gezellig voorin, kletsend en zingend tot ze tussen Meppel en Staphorst in slaap viel voor haar middagdutje. Ik had het precies zo bedacht van te voren, dus dit ging echt perfect volgens planning!
Stipt om 16.00 uur kwamen we aan op het vakantiepark in Mierlo. En exact op het moment dat ik de straat inreed richting receptie deed Noor haar ogen weer open. Wat een toprit was dit geweest zeg. Ik voelde aan alles dit, gaan echt superfijne dagen worden. Ik heb er zoveel zin in! Bij de receptie kreeg ik de pas mee waarmee ik naar binnen kon rijden en de deur van mijn huisje kon openen. Top! Daar gingen we, op naar ons onderkomen voor de komende dagen.
Parkeren kon niet voor de deur. Ik zette de auto op de parkeerplaats en zocht samen met Noor naar ons huisje. Er stonden een paar verouderde chalets bij elkaar… Niet helemaal wat ik ervan gedacht had, maar hé, niet zeuren! Dit gaat helemaal fijn worden. En dat het leven je niet geeft wat je ervan verwacht hoort er nu eenmaal bij. 50 meter verderop vonden we ons plekje. We gaan er wat gezelligs van maken dacht ik nog!
Toe ik de deur opende werd ik niet veel blijer. De ruimte was oud, heel ongezellig en rook, om het netjes te zeggen, best wel bijzonder. Ik schrok hier best wel van, moest ik hier 4 dagen blijven? Langzaam bekroop me een gevoel van heimwee. Daar heb ik vroeger veel last van gehad maar nu, al jaren niet meer. Eerst de ramen maar open. Lekker luchten, dat zou een hoop doen! Ik zette een muziekje op, stak een geurkaars aan en startte vol frisse moed met het uitladen van de auto. Best een klusje want Noor speelde Zwaan kleef aan, regen sijpelde door de bomen naar beneden en ik had best oké ingepakt maar ook last minute gewoon nog wat spullen in de kofferbak gegooid. Die ik een soort van los en onhandig in mijn armen hield om naar binnen te brengen.
Veel fijner was het plekje nog niet. Ik raapte mezelf bij elkaar en sprak mezelf goede moed in door hardop te zeggen: ‘Kom op Wen, dit kun je!! We gaan er een gezellige boel van maken.’ Eerst maar eens boodschappen doen. Wat lekkere en vooral gezonde dingen in huis halen en dan kan het genieten beginnen. Dus wij hup, weer in de auto en op naar de supermarkt. Veel groente en fruit, lekkere rozijntjes, een stuk pure chocolade, knijpfruitjes en verschillende opties voor gezonde ontbijtjes werden ingeladen. Ook een fleurig bosje bloemen mocht niet ontbreken. Ik ga dat huisje gezellig maken! Een beetje oud spul kreeg mij er toch niet onder… toch?
Maar eenmaal terug bekroop me weer dat nare gevoel… Ik wist echt niet hoe ik hier vol zou moeten houden. En toen startte er een proces in mijn hoofd. Wat was ik voor een prinses, hoe zou was dit niet goed genoeg voor mij? Ja, het was oud en nee, het was niet wat ik me er van had voorgesteld maar het was droog. Een soort van warm en er stonden bedden. En ondanks deze rationele gedachten klopte het gevoel gewoon niet. Daarom belde ik met thuis. En het zien van mijn lieve mannen aan de andere kant van het scherm maakte het gevoel van gemis en geborgenheid nog groter. Op dat moment was ik echt in staat om de auto weer in te pakken en terug te rijden. Dat kon toch ook niet de bedoeling zijn zei Danny. Ik had hier tenslotte zo naar uitgekeken. ‘Als het echt niet gaat, dan moet je misschien maar kijken of je naar je zusje kan of anders een hotelletjes boeken’ zei hij nog.
Zo gezegd zo gedaan, ik belde met mijn zusje. En het moment dat ik haar in beeld had, barste ik in huilen uit. Ik voelde me zo naar en niet op mijn gemak in het huisje. Ik gooide het hele verhaal eruit. Zonder nadenken zei mijn zus: ‘Pak je spullen en rijd maar naar ons! Jullie zijn hier meer dan welkom. We zijn al aan het koken dus je kunt zo aanschuiven.’ In een klap was mijn nare gevoel weg! Fluitend pakte ik de auto in, zette Noor weer naast me neer en reed richting zus en zwager. Een half uurtje later draaide ik de oprit op van hun supergezellige huis in een mega knus dorpje. Ze stonden ons, samen met de hond, al op te wachten.
We genoten van 2 heerlijke dagen met elkaar. En we waren zeker welkom om langer te blijven. Maar ondanks de hartelijkheid, was het mijn bedoeling om even alleen te zijn. Te wandelen, voelen en dingen op een rijtje te zetten. Dat ging niet echt met de afleiding van zoveel gezelligheid. Daarom besloot ik toch om mijn reis elders voort te zetten. Danny had al geopperd om nog even naar de kust te gaan. Lekker uitwaaien en de kop leegmaken.
Het leek me fijn om alvast naar boven te rijden, zodat we alweer wat dichter bij huis zouden zijn. Zo kwamen we terecht in Castricum. In een heerlijk hotel vlakbij zee. Er was nog maar één nachtje beschikbaar, maar die pakte ik met beide handen aan. Het genieten, zoals ik me had voorgesteld, kon beginnen! En wat was het heerlijk! Een megafijne en gezellige kamer, een blije dochter, zand tussen de teentjes en onze neuzen in de zon. Zo ontzettend fijn!
De volgende ochtend liepen we op blote voeten naar het strandpaviljoen voor het ontbijt. Waarna we cadeautjes kochten voor het thuisfront en nog een heerlijke strandwandeling maakten. Althans, ik wandelde en Noor deed een dutje op mijn rug. We ploften voor de laatste keer bij een megafijne strandtent voor een kopje thee en een appelsap. Terwijl wij lol voor 10 hadden, kwam een dame, die een bank verder zat, vragen of ze wat foto’s van ons mocht maken. ‘Jullie zien er zo gezellig uit samen’ zei ze. ‘En als moeder weet ik hoe bijzonder het is om daar foto’s van te hebben.’ Zo lief en attent vond ik dat! En inderdaad het zijn wel een soort van mijn lievelingsfoto’s van dit reisje geworden.
Even na de middag was het tijd om te gaan. Via een shopstop in Bataviastad reden we naar huis. Eigenlijk had ik nog een dag te gaan, maar het was wel goed zo. Ik wist niet meer zo goed waar naar toe te gaan en miste de mannen thuis ook best wel. Ondanks dat ik het ontzettend fijn had afgesloten was de reis toch heel anders gelopen dan ik van tevoren had gedacht.
Alle boodschappen gingen mee naar huis, de cacao heb ik niet aangeraakt, de ademsessie moet ik nog steeds doen en zakken in mijn lijf om de afgelopen periode te doorvoelen en verwerken is ook niet echt gelukt.
Het leven had klaarblijkelijk op dit moment iets anders voor me in petto. Het was nog niet het moment om stil te staan en te voelen. En ook weer wel… Vooral het voelen en kiezen voor mezelf wanneer ik ergens ben waar ik me niet op mijn gemak voel. Om me uit te spreken ook al vind ik mezelf een grote baby. Om niet zo hard te en oordelend naar mezelf te zijn (oke, ik ben dus geen grote baby). Om mijn waarheid te delen. En om echt goed voor mezelf te zorgen en mezelf op 1 te zetten. Dat zijn de lessen die ik wél heb geleerd.
Het leven geeft je wat je nodig hebt. Dat wist ik al, maar dat is maar weer eens flink bevestigd! Het waren zeer enerverende dagen waar ik enorm dankbaar voor ben. Waarvan ik ben gegroeid als mens en die me lessen hebben geleerd die ik mee mag nemen naar de toekomst om te delen met jou.
Ik sta aan de vooravond van het starten met coaching sessies, zowel in groep als individueel. Iets waar ik enorm naar uit kijk, maar waar ik ook enorm tegenop kijk. Ik weet dat ik een ander veel kan bieden, maar heb uiteraard niet alle wijsheid in pacht. En zoals je hierboven hebt kunnen lezen heb ik het leven ook niet helemaal uitgevogeld (wie wel?) en dat is oké. Dat besef ik me steeds meer. Je hoeft niet perfect te zijn om anderen te kunnen coachen.
En precies om die reden, schuif ik het starten van deze coaching tak steeds voor me uit. Maar nu niet meer. Het is tijd! Tijd om te gaan. Tijd om jou te helpen wanneer je ‘vast’ loopt in het leven. Als je het gevoel hebt dat dingen anders moeten, dat je dingen anders wilt. Dat je weet dat het leven je meer te bieden heeft. Als jij je als vrouw niet meer weg wilt cijferen maar vol in bloei wilt staan. Als jij je geroepen voelt om door mij gecoacht te worden, geef me even een seintje. Hebben wij binnenkort contact!
コメント